Flashback…

Ik sta in een weiland. Ergens om mij heen loopt een paard los rond. Ik adem net iets te rustig in en uit en verzeker mezelf ervan dat paarden niet eng zijn maar lief. Er ligt een woord op de grond voor me in het gras en ik probeer me erop te concentreren. Anita, mijn coach en vriendin, kijkt naar me en stelt me een vraag. Mijn antwoord strookt blijkbaar niet met wat ze aan me vroeg, want daar komt de vraag opnieuw: “Maar wat VOEL je?”

Ik kan dit, zeg ik tegen mezelf. Ik zit midden in mijn coachingopleiding en achteraf gezien is het me duidelijk dat ik diep mijn eigen proces ingedoken ben. Dit moment in tijd is wel een van die ‘afgrondpunten’; een van die momenten dat je zo vast zit dat je het allemaal niet meer weet, maar je bent nog niet gebroken en dus ga je maar door op automatische piloot. Het enige wat ik wel wist is dat ik zeker niet in een flow zat. En daarom ben ik wat sessies gaan doen bij Anita, die coacht met paarden.

Wat ik voel… Ik zeg: “Wacht even, dan ga ik even voelen.” en ik sluit mijn ogen. Ik probeer mijn lichaam te voelen, ik probeer te voelen wat ik voel. Ik sluit mij af van de wereld en probeer naar binnen te gaan, naar mijn diepste gevoel. Dan haalt ze me eruit. Blijkbaar ben ik veel te veel mijn best aan het doen om te voelen. “Gewoon… wat voel je?” Ik word er een beetje gefrustreerd van. Als ze me nou even laat, dan kan ik eerst voelen en daarna haar vertellen wat ik voel.

Ze probeert iets anders. Ze zet me op het paard. Ze laat me liggen op het paard met de opdracht te ontspannen (maar ja, ik vind een paard eng terwijl ik niet eens weet dat ik een paard eng vind dus hoe kan ik dan ontspannen…). Ze haalt me van het paard. Niets lukt echt. Ik snap er helemaal niets meer van en de frustratie wordt steeds groter.
Aan het einde van de sessie zegt ze, meer als vriendin dan als coach: “Ga eens wat meer ontspannen… neem maar eens een massage ofzo.”

Fun fact: ik heb die massage genomen. De eerste massage die ik ooit ontving. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik ben gaan masseren en dit met coachen ben gaan combineren. En nu sta ik dagelijks in Anita’s schoenen, met mijn eigen klanten. Over life-changing moments gesproken…

De sessie met Anita komt nog steeds langs. En wat ik daar geleerd heb gebruik ik nog elke dag in de processen met mijn klanten. Want doordat ik het zelf eerst deed, kan ik het zo gemakkelijk herkennen bij mijn klanten…

Heel hard je best doen om uit te rusten werkt niet. Heel hard je best doen om te voelen ook niet. Dat weet ik nu. Maar dat wist ik toen nog niet… en ik ben heel dankbaar voor dat moment in de wei.

Samantha ( www.inner-compass.nl)