Grenzeloos…

Wat zijn grenzen eigenlijk? Wolken drijven toch ook gewoon voorbij en hebben geen grenzen, waarom zouden wij deze als mens dan wel nodig hebben? Wanneer voel je dat je grens bereikt is? Voel je überhaupt grenzen? Wanneer is iets van jou is of die ander? En het belangrijkste durf je deze aan te geven zonder schuldgevoel of bang te zijn voor afwijzing? Dieren laten het heel duidelijk zien door hun territorium af te bakenen, maar waarom vinden veel mensen grenzen aangeven zo lastig? Zelf begin ik steeds beter te voelen waar mijn grens is en niet onbelangrijk; dat ik het op tijd aangeef voordat mijn taks bereikt is in plaats van met eieren na Pasen.

Soms is het super lastig te voelen wat nou jezelf of de ander is. Ik had bijvoorbeeld heel vaak dat ik helemaal in mijn element was en dan had ik met iemand gesproken die in een zware, negatief bui was en daarna leek het wel of ik al mijn energie kwijt was, waardoor ik nog geen boe of bah meer kon zeggen. Eerst had ik het niet eens door want de ‘hulpmiep’ in mij die zou wel eens zorgen dat die ander zich beter zou gaan voelen. Totdat ik dit steeds vaker had en mijn batterij sneller leeg was. Ik kreeg allerlei tips om mezelf ‘af te schermen’, maar die hielpen 9 van de 10 keer niet echt. Eigenlijk als kind had ik hier ook al last van, ik ging vrolijk naar school en kwam moe, onrustig of met buikpijn thuis. Nu achteraf snap ik waarom. Ik hoor ouders wel eens zeggen over hun kind, ach daar krijgen ze toch niets van mee. Maar kinderen voelen juist nog veel meer, die zijn nog zo puur en open. Wij als volwassenen hebben inmiddels in de loop der jaren een soort schild opgebouwd en sommige zelfs een fort Knox waardoor we enigszins afgeschermd zijn.

Onlangs kwam ik er bij een paardencoachsessie bij Anita Buts achter dat het een kwestie is van wat je uitstraalt en of je daadwerkelijk staat voor wat jij wel en niet wil, bijvoorbeeld: bij een kind kun je heel hard roepen dat je iets niet wilt, maar als ze een piepklein barstje in je zogenaamde grens voelen ben je de pineut en gaan ze gewoon aan de haal met je grenzen en heb je niets te zeggen. Op het moment dat je wankelt vanuit bijvoorbeeld: schuldgevoel of toch goedkeuring en waardering nodig hebt van je omgeving hebben ze beet. En daarbij als je echt staat voor wat jij wil en je grenst trekt ben je niet altijd iedereen zijn of haar favoriet natuurlijk en word het je niet altijd in dank afgenomen. Dat is niet altijd even fijn, maar na veel oefenen wel voor beide partijen veel duidelijker en zo weten anderen waar ze aan toe zijn en kunnen ze meer waarderen dat je respect hebt voor je eigen ruimte. Voor beide partijen is het veel duidelijker en zo weten anderen waar ze aan toe zijn en kunnen ze meer waarderen dat je respect hebt voor je eigen ruimte.

Maartje